Jirina Prekop to w tej chwili starsza pani. Urodziła się w 1929 roku w Czechach. Doświadczenie zdobyła, pracując jako psycholog w szpitalu, na oddziale zaburzeń w rozwoju dzieci.
Wraz z Martą Welch stworzyła terapię holdingu, czyli mocnego trzymania. Jeździ po całym świecie wykładając i ucząc rodziców wychowywania dzieci. Napisała wiele książek, w tym „Mały tyran – jak mądrze kochać dziecko”, „Niespokojne dzieci”, „Dzieci, które pytają o drogę” oraz, między innymi, recenzowane „Gdy dziecko nie chce spać”.
Książka opowiada o tym, w jaki sposób kiedyś usypiano dzieci i co się zmieniło. Wskazuje dobre praktyki, jak i punktuje te gorsze. Jest pełna konkrentych przykładów. Prekop hojnie dzieli się swoim terapeutycznym doświadczeniem na kartach swojej książki.
Ciekawy początek
Prolog jest wyśmienity. Autorka nazwała go „dramatem w sypialni”. Po latach pracy z rodzinami poszukującymi snu – nie ujęłabym tego lepiej 🙂 Przytoczę Wam tylko początek, ale rozpisany jest jako dramat w 5 aktach.
„Maleństwo, śpij kochanie…A niechżesz to!” – takie słowa pełne bolesnej sprzeczności znają Państwo bardziej niż dobrze? „W takich chwilach najchętniej rzuciłabym moim dzieciątkiem – najukochańszą częścią mojego istnienia – o ścianę!”.
Jirina Prekop, Gdy dziecko nie chce spać
Do spania dziecko potrzebuje pewności i bezpieczeństwa
Jirina Prekop wie co pisze. Nikt nie może zasnąć, kiedy nie ma poczucia bezpieczeństwa i pewności. Chcemy wiedzieć, że po przebudzeniu wszystko będzie znane, takie, jak zawsze.
Autorka mocno wglębia się w ten temat, tłumacząc różnice między poczuciem pewności, a bezpieczeństwem. Sięga również do czasów pierwotnych i warunków, jakie rodzice wtedy zapewniali swoim dzieciom.
Szczelna osłona, rytm, bezpieczne miejsce i pewna mama. Brzmi rozsądnie?
Im dalej w las, tym jednak trudniej. Zdobycze cywilizacji przyniosły nowe metody usypiania dzieci, które niekoniecznie im służyły.
Klaudia chciała owijać sobie kosmyk maminych włosów wokół palca, a matka na to przyzwalała, stale potwierdzając tę silną potrzebę wypowiedziami typu: „Ale teraz już będziesz spać!”. Dziewczynka rzeczywiście za chwilę zasypiała, sytuacja taka się utrwalała i stawała się dla Klaudii przymusowym nawykiem, bez którego nie potrafiła się obejść.
Jirina Prekop, Gdy dziecko nie chce spać
Powrót do metod pierwotnych – Jean Liedloff
Znana psycholog, wędrując po meandrach dziejów wychowania dzieci, wspomina również o początkach znanego dzisiaj rodzicielstwa bliskości. Wspomina o związanej z nim książce Jean Liedloff „W głębi kontinuum”. Ciekawie komentuje podejście Liedloff do wychowania:
To, co w takim podejściu najlepsze, to dobry zamiar dania dziecku tego, czego potrzebuje, by było mu dobrze. Mimowolnie nasuwa się przy tej okazji znane przysłowie, że „dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane”. Dobry w założeniach powrót do zachowań instynktownych skończył się w niektórych rodzinach, fatalnym w skutkach, zniszczeniem pewnych relacji. Podjęcie próby krzewienia miłości, absurdalnie opłacono właśnie utratą miłości.
Jirina Prekop, Gdy dziecko nie chce spać
Prekop trzeźwo komentuje gotowość rodziców do podporządkowania się dziecku. Zaznacza, że dziecko do prawidłowego rozwoju potrzebuje dorosłych rodziców – w znaczeniu rodziców świadomie podejmujących decyzje.
Przypomina również, że życzenia dziecka są zmienne – w zależności od wielu czynników. Chociażby jego temperamentu, nastroju, czy wrażliwości. I tak dziecko, potrzebujące pewności opiekuna i bezpieczeństwa, codziennie narażane jest na „mękę wyboru” i zmienność. A to wzbudza niepokój.
Jest dużo studiów przypadków
W książce znajdziecie sporo studiów przypadków z wieloletniej pracy Jiriny Prekop. Jako psycholog i terapeutka miała do czynienia z różnymi rodzinami. Opowiada o tym, jak udało się im pomóc.
Znajdziecie wśród porad takie; jak odstawić dziecko od piersi, czy jak zaangażować ojca do opieki nad dzieckiem (przewrotnie nazwany przez autorkę „jak odstawiać dziecko od matki”).
Trinkschlaf – łączenie picia i snu
Jirina Prekop współpracowała z Michaelem Rohr’em, pediatrą, specjalizującym się w rozwiązywaniu problemów żołądkowych u dzieci. W książce przytacza jedną z rozmów, w której pediatra nie zaleca łączenia picia ze snem. Nie wyklucza on nocnego karmienia, jednak zwraca uwagę na wyraźne kończenie posiłku. Wspomina o refluksie, kolkach, zaleganiu limfatycznym oraz powiększonych migdałkach, jako przypadkach zaburzeń z jego praktyki.
Podsumowanie
Podejście Jiriny Prekop nie jest podejściem związanym z rodzicielstwem bliskości. Mimo, że autorka wyraźnie zaznacza potrzebę otulenia i bliskości, to jednak jest zwolenniczką wprowadzenia jasnych zasad i reguł w rodzinie. Wszystko po to, by zapewnić dziecku potrzebne poczucie pewności i bezpieczeństwa. W swoim robocznym podziale, opisanym tutaj, zakwalifikowałam ją do metod łagodnych, choć jest to moja osobista opinia.
Autorka przekonuje swoim ogromnym doświadczeniem i długofalowymi efektami swojej pracy. I o ile nie ze wszystkim musimy się zgodzić, to wiele porad przytoczonych w tej książce może się okazać bardzo pomocnych.
Mnie osobiście jej podejście przyniosło wiele spokoju. Pani Prekop nie „wtłacza” matek i ojców w sztywno określone role, raczej prosi o rozsądne podejście do wychowania dzieci. I o pozwolenie dorosłym, by byli dorosłymi. A dzieciom, by były dziećmi.
Polecam Wam jej przeczytanie!
Weronika
